przyznać, że spędziła pół popołudnia w towarzystwie wicehrabiego, zwłaszcza że na koniec chciała zapewnić męża o jego niewinności. Gardziła wykrętami i kłamstwami, a poza tym zdawała sobie sprawę, że Sinclair ma większą wprawę w omijaniu prawdy niż ona. - Dzień dobry, milady. - Dzień dobry. Czy lord Althorpe wrócił? Milo wziął od niej szal i kapelusz. - Jeszcze nie, milady. Życzy sobie pani herbaty? Nie było jej przez prawie cztery godziny, a o ile się orientowała, Sin nie miał tego dnia innych zajęć oprócz zaproszenia swoich trzech kolegów na przyjęcie. Poczuła lekkie ukłucie niepokoju. A jeśli jej mąż jest teraz z Kingsfeldem, obecnie głównym podejrzanym? Na pewno nie będzie się strzegł przed rzekomym przyjacielem. Wyrwała kapelusz z rąk zdziwionego kamerdynera. - Muszę załatwić jeszcze jedną sprawę - oznajmiła, zawiązując wstążki pod brodą. - Sprowadź Romana, proszę. - Nie widziałem go przez cały dzień, milady. http://www.wojskogedeona.pl Mama cię znajdzie. – No, no, no – odezwał się Mowery za jego plecami. – Ojczulek Redwing. Sebastian ujął chłopca pod pachami i spuścił z werandy. J.T. podniósł się z ziemi i wykrzyknął: – Dziadku, on ma broń! Jack Swift odepchnął Mowery’ego i przechylił się przez poręcz. – Uciekaj, J.T. Mnie nic się nie stanie. Uciekaj! J.T. zawahał się, ale posłusznie zbiegł ze wzgórza i zniknął w lesie. – Jak to? – zdziwił się Mowery. – Myślicie, że strzelałbym do dziecka? – Wiem, że byś to zrobił – mruknął Sebastian.
Federico puścił rękę Pii i odgarnął z jej twarzy pasmo włosów. Od razu przeszył ją dreszcz. - Dzisiaj już i tak jest wystarczająco mokro. Deszcz pada i pada. - Nie narzekaj. Mokry ogród tak cudownie pachnie. I nikogo nie ma. Wspaniale mieć ogród tylko dla siebie. Sprawdź klonami i krzewami róż, które trzeba było przyciąć. Napiła się jeszcze lemoniady i poczuła, że wraca jej spokój. Od tak dawna radziła sobie sama. Była pewna, że i teraz obędzie się bez pomocy Sebastiana Redwinga. Po kolacji J.T. zgodził się łaskawie, by matka pomogła mu się spakować. Lucy wypatrywała w jego pokoju śladów broni i amunicji, ale niczego podejrzanego nie zauważyła. Pokój odzwierciedlał zwykły dla dwunastolatków chaos zainteresowań. Były tu plakaty z wędrownymi sokołami, wypchane zwierzęta, modele z klocków lego, sprzęt sportowy, gry komputerowe, ohydne figurki wojowników i potworów oraz o wiele za dużo samochodzików na baterie. W pokoju nie było telewizora ani komputera. Brudne ubrania