- Tina, chcę ci pomóc! Nie zatrzymała się. Podniosła do góry rękę i nie odwracając się, pomachała mu na pożegnanie. - Przepraszam cię za to, że wtedy nie wróciłem! Pozwól pomóc sobie teraz... Zatrzymała się bez oglądania wstecz. - Ty nie chcesz pomóc mnie - powiedziała twardo. - Chcesz pomóc sobie. Zależy ci tylko na złapaniu tego świra i gówno cię obchodzę ja czy inne dziewczyny. Dla was jesteśmy tylko dziwkami. Podszedł bliżej i wyciągnął do niej rękę. - To nieprawda, Tina. Przysięgam, że bardzo mnie to obchodzi. Spojrzała na niego przez ramię. Jej oczy, błyszczące od zbierających się łez, wypełniał ból. - Gdybym cię obchodziła, wróciłbyś wtedy po mnie. - Nie mogłem. Ale jestem teraz. I wierzę, że ten łajdak rzeczywiście może cię śledzić. Uważa, że jesteś dla niego zagrożeniem, potencjalnym świadkiem w sprawie. Jeżeli boi się twoich zeznań, będzie chciał cię zabić. Dziewczyna pobladła, Santos położył dłoń na jej ramieniu. - Chyba że wcześniej go dopadniemy. Tina, proszę, pomóż sobie i pomóż mnie. Przez chwilę miał wrażenie, że ją przekonał, ale strach, który widział w jej oczach, przeobraził się nagle w furię. Wyrwała ramię z jego uścisku i krzyknęła: - Zostawcie mnie! Ja nic nie wiem! - Tina... - Jeszcze raz wziął ją pod ramię. Machnęła torebką i uderzyła go w bok. Torebka otworzyła się i cała zawartość rozsypała się po chodniku. Santos kucnął i zaczął pomagać jej zbierać porozrzucane przedmioty - paczka papierosów, zapałki, kłąb zmiętych banknotów, garść prezerwatyw. - Idź stąd - powiedziała Tina, zagarniając plastikowe opakowania. - Nie odejdę. Dopóki nie porozmawiasz ze mną, będę się ciebie czepiał co wieczór. Ustąpisz i obojgu nam będzie lżej. http://www.telemed.org.pl mogłam na przykład oduczyć ją dłubania w nosie. Erika chyba nigdy tego nie robi. Oczy Marka rozbłysły, gdy spojrzał na rozbawione dziecko. - Nie - odparł. - Ale wyobraŜam sobie, co z niej będzie za numer, gdy skończy dziesięć lat. - Lepiej sobie nie wyobraŜaj - rzekła Alli, chichocząc. - Masz rację. PoŜyjemy, zobaczymy. Serce Alli zaczęło mocniej bić. On powiedział to tak, jakby z góry zakładał, Ŝe ona jeszcze tu będzie. śe będzie dla niego pracować. Nie zdąŜyła jednak zadać pytania w tej kwestii, bo pojawiła się przy ich stoliku kelnerka i czekała na zamówienie. - Witam państwa - rzekła. Alli mierzyła wzrokiem atrakcyjną blondynkę o jaskrawoniebieskich oczach, która podała im kartę dań. - Gavin interesuje się nią - powiedział Mark, kiedy kelnerka odeszła, by
nikim się wiązać, a juŜ na pewno nie z własną pracownicą. Alli skinęła głową. Nie przypuszczała, Ŝe wtedy na balu Mark zwrócił na nią uwagę, a fakt, Ŝe zwrócił, przepełnił ją radością. - A teraz? - zapytała nieśmiało. - Teraz pragnę cię całować. - Och... Sprawdź - Timson! - zawołał. - Co to jest? - Przepraszam, milordzie, nie słyszałem pana - odparł i Timson, wychodząc po schodach z piwnicy. - Kto napisał tę kartkę? - To lista produktów na piknik, milordzie - rzekł służący, rzuciwszy na nią okiem. - Przecież widzę! - odparł markiz. - Chcę wiedzieć, kto ją napisał. - Nie mogę tego dokładnie stwierdzić, wielmożny panie. Na pewno nie jest to pismo pani Marlow. Może panny Stoneham? Markiz podniósł kartkę i przyjrzał się jej uważnie. W ukła¬dzie liter zauważył coś dziwnie znajomego. Gdzie, u diabła, widział już takie pismo? 6 Piknik miał się okazać wydarzeniem, które na długo utkwiło w pamięci Clemency. Dzień zaczął się jednak nie najlepiej, rankiem bowiem zastała w jadalni tylko pana Baverstocka, który zajadał smażone na bekonie cynaderki. Na jej widok mruknął oschłe „dzień dobry”. Cokolwiek powiedział mu markiz, musiało go mocno dotknąć. Clemency nie spała dobrze tej nocy i nadal bolała ją ręka. Bez słowa nalała sobie kawy i wzięła grzankę. Mark również nie zamierzał podejmować konwersacji, toteż sięgnęła po wczorajszy Morning Post i zaczęła go przeglądać. Znajdo¬wała się tam jak zwykle notatka na temat zdrowia księżniczki Charlotty, informacja o ciekawszych wydarzeniach w nadcho¬dzącym tygodniu i oświadczenie specjalnego komitetu na temat wykorzystywania małych chłopców do prac kominiar¬skich. W każdy inny dzień artykuły wzbudziłby jej zaintereso¬wanie, lecz dzisiejszego ranka ledwie na nie zerknęła. Gdyby zechciała jeszcze zajrzeć do rubryki „zgubiono - znaleziono”, przeczytałaby ciekawy anons: Panna C.H.- W. Proszę o kontakt. Jameson. Skrzynka numer 240. Dyskrecja zapewniona. Po skończonym śniadaniu Clemency opuściła jadalnię i poszła do kuchni. Na dole wrzała praca. Na wpół wypeł-nione kosze z wiktuałami stały na podłodze, a Molly i Peggy oraz kucharz energicznie uwijali się, by dokończyć pakowa¬nia. Clemency popatrzyła na panią Marlow. - Wszystko w najlepszym porządku, panno Stoneham. Timson dopilnuje, by do południa wszystko znalazło się w powozie.