Santos popatrzył przez ramię na Glorię, rozłożoną w poprzek łóżka, na wpół przykrytą zmiętym prześcieradłem. Uśmiechała się. Była tak piękna, że jej uroda zapierała dech w piersiach. Miłość z nią wymykała się wszelkim opisom. Wszystko blakło wobec tego, jak się czuł, kiedy złączony z nią wznosił się na szczyty uniesienia. - Wybierzesz się na przejażdżkę? - zapytał, z truciem opanowując podniecenie. - Jasne. Dokąd? - Do Dzielnicy Francuskiej. Na spotkanie ze starym przyjacielem. Podniosła się, wyczuwając, że coś jest nie tak. - Stary przyjaciel? - zapytała i odgarnęła z twarzy potargane włosy. - Co za jeden? Pochylił się i pocałował ją, mocno, po czym niechętnie oderwał się od niej. - Opowiem ci w samochodzie. - Znam miejsce na Burgundy, gdzie dają zabójczą margeritę. Do tego wspaniałe chipsy i salsa. Co ty na to? - Świetnie. - Pocałował ją znowu. - Chodź, musimy się spieszyć. Szybko wzięli prysznic i ubrali się, nie tracąc czasu na rozmowę. Lubił to u niej - sposób, w jaki dostosowywała się do ograniczeń czasowych, jakie narzucała jego praca. Lubił też chwile nie zagłuszanego paplaniną milczenia. Lubił, lecz jednocześnie go niepokoiły, ponieważ nigdy nie były puste, wymuszone. Gdy się nie kochali, milczenie powinno wydawać się kłopotliwe, niezręczne, tymczasem z Glorią milczało mu się wspaniale. Po dwudziestu minutach wjeżdżali już do Dzielnicy. - No więc kim jest ten stary przyjaciel? - Znam go z czasów, kiedy byłem podoficerem. - Zerknął na nią przelotnie. - Chop Robichaux. - Chop Robichaux? - powtórzyła. - Znam skądś to nazwisko. Santos zaśmiał się niewesoło. - Nic dziwnego. Sześć lat temu pełno go było na pierwszych stronach gazet. Pamiętasz skandal w policji nowoorleańskiej, który prasa nazwała Aferą Czterech? Zastanawiała się przez chwilę. http://www.restauracjabracka.pl Sanders. - Dlaczego pani sądzi, Ŝe on jest taki nieustępliwy? -zapytała. - Mark uwaŜa siebie za takiego samego macho, jakim był jego ojciec. Ja w to, rzecz jasna, nie wierzę. Dlatego namawiałam go, by zajął się Eriką, wtedy sam się przekona, Ŝe nie miał racji. Obserwuję go, jak odnosi się do dziecka, jakim darzy je uczuciem. Podejrzewam czasem, Ŝe nie zdaje sobie z tego sprawy. Alli przyznała jej w duchu rację. - Jak pan Hartman mógł traktować tak swoich synów? Pamiętam, co mówiła moja matka, jak byłam jeszcze mała, i... - Twoja matka? - zapytała pani Sanders nie tając zdziwienia. - Tak. Przed laty matka posługiwała tutaj. Pani Sanders zaniemówiła na chwilę, wpatrywała się tylko w Alli z malującym się na twarzy niedowierzaniem.

- Santos - powtórzyła. - Nie widzisz, kim on jest? Glorio, w nim mieszkają Ciemności. Bestia tkwi w nich wszystkich. I posługuje się nimi, żeby nas pokonać. Z parteru dobiegły odgłosy rozmowy. Gloria rozpoznała Santosa, Jacksona, pokojówkę. Santos im pomoże, pomyślała. Wbrew wszystkiemu powinien im pomóc. - Są już na dole, mamo. Pozwól mi z nimi porozmawiać. Zyskamy na czasie, razem coś wymyślimy. - Dobrze, Glorio. - Matka skinęła głową i wróciła do sypialni. Jej spokój przerażał teraz Glorię bardziej niż histeria. - Odmówię różaniec. Miała wrażenie, że matka nawet nie zauważyła jej wyjścia. Gdy tylko opuściła pokój, pobiegła w stronę schodów. W holu stali Santos, Jackson, pani Hillcrest i jeszcze dwóch policjantów, których nie znała. - Santos! Sprawdź R S i gdy nadszedł piątek, dzień przyjęcia u Moffatów, Willow rozbolała z tego wszystkiego głowa. Nienawidziła nieporozumień i choć nie sprzeczała się otwarcie ze swoim pracodawcą, różne drobne złośliwości dużo bardziej wyprowadzały ją z równowagi niż porządna awantura. Na myśl o przyjęciu robiło jej się niedobrze. Będzie zmuszona udawać szczęśliwą dla dobra państwa Moffatów; przebywać w jednym pokoju ze Scottem i uśmiechać się do nieznajomych. Nie miała na to najmniejszej ochoty! Dzieci natomiast nie mogły się doczekać przyjęcia. Piszczały radośnie, kiedy pomagała im się ubrać. Gdy cała trojka była już gotowa, ustawiła je w rzędzie