- Wielkie dzięki - powiedział beznamiętnie Quincy. -- Taka jest prawda - wtrąciła się Rodman, chociaż przynajmniej patrzyła na Quincy'ego z większą troską niż Montgomery. - Gdyby wczoraj coś ci się stało, procedura standardowa oznaczałaby sprawdzenie twoich znajomych, jak też ludzi związanych z wcześniejszymi sprawami. To nie byłoby łatwe, ale z pewnością dalibyśmy sobie radę. A teraz informacje o tobie posiada całe mnóstwo więźniów. Może cię namierzyć jakiś neonazista, który nienawidzi agentów federalnych, gangster, który chce wyrobić sobie opinię twardziela, albo psychopata, który po prostu się nudzi. Gdyby teraz coś ci się stało, zasięg poszukiwań musiałby być o wiele większy. Bez względu na liczbę zaangażowanych agentów, nigdy nie bylibyśmy w stanie sporządzić takiego wielkiego spisu podejrzanych. Szczerze mówiąc, facet wymyślił sobie sprytną strategię. - To jest poważna sprawa - oznajmił ponownie Everett. Quincy dobrze o tym wiedział. Przecież to na niego polował jakiś myśliwy. Glenda przekartkowała akta zebrane przez Quincy'ego. - Pocieszający jest fakt - powiedziała - że niektóre z tych gazetek prowadzone są należycie. Jeśli zamieszczają ogłoszenie, to znaczy, że ktoś je zamówił, a pieniądze wysłał przekazem. Może przechowały list z zamówieniem i kopertę. Stempel pocztowy wskaże nam miasto nadania listu, na kopercie http://www.podloga-drewniana.edu.pl Mann pochylił się, zamierzył, żeby kopnąć Rainie w twarz i... – Stać! Policja! Nagle całą okolicę zalały światła. Rainie starała się coś dojrzeć zapiaszczonymi oczami. Światła były zbyt jasne, głosy za daleko. Jej palce znowu trafiły na broń. Odwróciła głowę i zobaczyła, że Richard Mann rozgląda się jak zwierzę złapane w potrzask. Oddychał ciężko. Ona też. Jego twarz była brzydka, wykrzywiona wściekłością. A jej? – Pieprzyć ich – warknął nagle. Zamierzył się, żeby zdzielić ją w głowę... I wtedy Rainie pociągnęła za spust. Richard Mann padł na ziemię w chwili, gdy trzej inni policjanci otworzyli ogień. Rainie odtoczyła się na bok. Leżała metr od ciała swego oprawcy i patrzyła, jak nienawiść powoli zamiera w jego oczach. Chwilę potem nadbiegł Quincy. Poznała go po zapachu. Pochylił się i przytulił ją do siebie.
183 i krawat. Kabura z pistoletem znajdowała się w zasięgu ręki na nocnym sto¬ liku. Rainie zamknęła za sobą drzwi. W końcu wślizgnęła się do łóżka. Quincy nawet się nie poruszył. Miał rozpięty kołnierzyk, widać było gęste kręcone włosy na piersi. Prze¬ Sprawdź On był blisko. Lubił poczucie bliskości z ofiarą. Lubił być na miejscu, żeby zabić. - Czy Kimberly jest z tobą? - rzucił nagle. - Dlaczego pytasz? Czy ja ci nie wystarczę? - Rainie nerwowo rozglądała się po mieszkaniu. Na schodach pożarowych nikogo nie było. Podobnie za drzwiami na korytarz. Skąd jeszcze mógł nadejść? O czym nie pomyślała? - Przekonasz się - bąknęła. - Potrafię świetnie prowadzić rozmowę. Jestem inteligentna i piekielnie złośliwa. Nie co dzień spotyka się kogoś takiego. Wtedy zrozumiała. Ona i Kimberly jednocześnie spojrzały w górę. Jezu Chryste! Przez sufit pokoju przebijało się wiertło. Jak on to zrobił? - Biegnij! - wrzasnęła Rainie. Kimberly rzuciła się do drzwi. W tym momencie mężczyzna powiedział: - Dziękuję, Rainie. Z przyjemnością wejdę do środka.