- Nic podobnego - pewnie sprzeciwił się Len, na którym teraz skupiła się cała nasza uwaga – aż do momentu ogólnego zmieszanie. Spostrzegłszy się, Rolar szybko ściągnął z siebie kurtkę i oddał Lenowi, a ten obwiązał ją wokół pasa i kontynuował: - O ile pamiętam, owa prośba wylądowała w koszu zanim ja ją doczytałem. Jeszcze czego - osłabiać własny garnizon ze względu na kaprys wyniosłej sąsiadki, opętaną manią prześladowczą! A te typy nie są w ogóle z Dogewy, bo żadnego z nich wcześniej nie widziałem. - Jestem wyniosła? – zeskoczyła z ołtarza rozwścieczona Władczyni. – Przynajmniej po Arlissie nie chodzą o mnie dwuznaczne anegtody. - Za to po Dogewie - chodzą,- “pocieszył” ją Len. - Dobra, kpiny na bok. Możliwe, że w roli “dogewskiego wzmocnienia” wystąpił zaginiony oddział Dorriena - wydaje mi się, że widziałem jednego z Woliczan w zeszłym roku, kiedy przyjechał do Dogewy na święto piwa. Rolar znasz historię o marszu-spacerku przez góry? (spacerek – tak mi słownik i translator wypluli – jak ktoś wie o innej formie to niech da znać) Ciemnowłosy wampir twierdząco kiwnął. - Równo dwa miesiące temu w czasie treningu w wąwozie Czterech Pik zaginął oddział Dorriena. Myśleli, że skryła ich lawina. Ani trupów ani żywych nie znaleźli, czemu się nie dziwię - wąwóz jest zawalony przez skałę i lód z każdej strony. - Wolija? Po raz pierwszy słyszę o takim państwie! - Zmarszczyła się od zdziwienia Orsana, odrywając się od dziury. -- Oj! Aj-ja-jaj! - To jedna z Dwunastu Dolin. -- Rolar, który nie odchodził od drzwi, niewzruszony wyciągnął przed siebie ręce i Najemniczka, która straciła równowagę, wpadła w jego ramiona. – Znajduje się na północnym wschodzie Wolmenii, u wschodniego podnóża Grzebieniastych Gór. - Wąwóz Czterech Pik znajduje się w Grzebieniastych Górach? - Orsana nie śpieszyła się schodzić z rak przyjaciela, więc Rolar prawie na siłę ją strzepnął z siebie. -- Tak? No to jeśli oddział - jak jemu tam, Roddiena? Dorriena! - nie zginął pod lawiną, no to dlaczego nie wrócił do Woliji, a powlókł się aż do Arlissu, podając się za dogewian? - Na to mogę ci odpowiedzieć. – teraz Rolar z wdziękiem kota wskoczył na belkę,żeby poobserwować przeciwnika, który stał przed wejściem świątyni (wymyślającego, niewątpliwie, wredne i perfidne plany). – Tylko w Arlissie sprawuje rządy kobieta! Tylko w Arlissie nie mogą przebywać inne Rasy! Tylko z Arlissu uciekła Rada Starszych na czele z Doradcą, doprowadzonego do granicy wściekłości przez kaprysy przerażonej dziewczyny! Gdzie jeszcze mogli skierować swoje stopy cudownie zmartwychwstali wojownicy? Oho, oto i taran! Nikczemnicy! Ścieli mój dąb! - Sam go posadziłeś? - ze współczuciem spytała Orsana. - Nie, ale w dzieciństwie uwielbiałem chować się na nim od natrętnej młodszej siostrzyczki. Do tej pory nie nauczyła się po nich chodzić. Oho! Rolar zeskoczył na podłogę i w tym samym momencie świątynia zadrżała. Marmurowe statuy zachwiały się. - A właśnie, drzwi – to jedyna rzecz, która zostanie po takich dziesięciu uderzeniach - mrocznie zauważyła Orsana. Przyszła moja kolej siedzenia na belce. Drugie uderzenie nie nastąpiło. Dąb zadrżał w rękach „taranczyków” jakby był śliską żmiją, rozdziawił wierzchołek jak paszczę i walną zaostrzonym ogonem rozrąbując na pół łożniaków mających mniej szczęścia i zwinności. Pozostałych odrzuciło od ożywionego klocka i uciekli jak pluskwy od światła. Jadowicie pomachawszy za nimi w rozwidlonym językiem, ta¬ran majestatycznie owinął się wokoło świątyni, ziewnął, wczepił się zębami we własny ogon, naprężył się i znieruchomiał jak za dawnych czasów. Teraz mieliśmy dodatkową obronę w wyglądzie mocnej dębowej obręczy, na amen otaczającą świątynie. Wyraźnie zakłopotany wróg nieśmiało wyglądał zza domów i drzew, nie przejawiając chęci kontynuować oblężenia. Dopiero pół godziny później, usłyszeliśmy pseudo doradcę, który złośliwie się kłócąc pierwszy podbiegł do świątyni i złośliwie kopnął stwardniałe cudo(wydaje mi się, że się mocno uderzył, ale nie przyznał się, więc pozostawała mi tylko wyobraźnia), a potem znów nastał porządek w szeregach wroga. - Jeżeli ona jest prawdziwa i nie po ich stronie, to dlaczego nie zabili jej od razu? - Orsana skinęła na Lereenę. - Możliwe, że nie chcieli ukazywać swej obecności wcześniej – przypuścił Len. Na pewno wiedział tyle co my - od Orsany lub Rolara. Zobaczywszy zniknięcie reara od razu zablokowałam to miejsce od telepatii, żeby Lereena nie grzebała w moich myślach. Zresztą len miał tylko kilka minut, których nie starczyłoby mu na rozeznanie sytuacji u mnie. – Nie podlegają telepatycznym zdolnościom, a bez nich Władczyni nie mogłaby jak dawniej kierować Arlissem, gdyż poddani powzięliby niedobre podejrzenia i wypowiedzieli jej posłuszeństwo. - I jeżeli Lereena do tej pory żyje, można mieć nadzieję, że w dolinie są jeszcze prawdziwe wampiry - z westchnieniem ulgi dokończył Rolar. http://www.evita-dietetyka.pl/media/ 1. OGÓLNE INFORMACJE O EGZAMINIE POTWIERDZAJĄCYM KWALIFIKACJE ZAWODOWE................................................................ 6 1.1. Struktura egzaminu oraz formy sprawdzania wiadomości i umiejętności z zakresu zawodu .......................................................................................................................... 7 1.2. Wiadomości i umiejętności sprawdzane na egzaminie ................................................ 7 1.3. Wymagania, które trzeba spełnić, aby zdać egzamin................................................... 9 1.4. Wymagania, które trzeba spełnić, aby przystąpić do egzaminu................................... 9 1.5. Szczegółowe informacje o egzaminie zawodowym................................................... 10 2. ETAP PISEMNY EGZAMINU ...................................................................11 2.1. Organizacja i przebieg ................................................................................................ 11 2.2. Wymagania egzaminacyjne z przykładami zadań do części I.................................... 13 2.3. Wymagania egzaminacyjne z przykładami zadań do części II .................................. 21 2.4. Odpowiedzi do przykładowych zadań........................................................................ 25
skłonności. Zrobił to ponownie jeszcze tego samego lata. Konkretnie - osiemnastego lipca, podczas kolejnej nocy bez chłopców w Londynie. Wcześniej Lizzie uczestniczyła w spotkaniu z Andrew France'em i Howardem Dunnem z Vicuny; dyskutowali nad jej Sprawdź bywają szczęśliwe - upierała się Carrie. - Nasze będzie - oznajmił Nik z taką pewnością, jakby umiał spoglądać w przyszłość. R S Teraz już wiedział na pewno, że ona się tylko droczy, że wkrótce będzie należała do niego. Duszą i ciałem. Carrie wpatrywała się w złotą obrączkę na palcu. Była żoną Nikosa Kristallisa. Pobrali się w dwa tygodnie po tym, jak Nik złożył jej tę niesłychaną propozycję. Te dwa tygodnie minęły prawie niezauważone. Najpierw Carrie cały czas i energię poświęcała opiece nad chorym Dannym, a kiedy