że wieczorem wybiera się na kolację ze swoją szwagierka? Mówił takim dziwnym tonem. Jednak nie miała czasu się nad tym zastanowić, bo Amy wybrała właśnie tę chwilę, by się do niej przysiąść. - Nie rozumiem, czemu Lizzie jest dla mnie taka niemiła - zagadnęła dziewczynka cichutko. Willow natychmiast skoncentrowała się na Amy. Dziewczynka po raz pierwszy próbowała nawiązać z nią rozmowę. Czyżby nadszedł moment przełomowy? - Nie wiem.- odpowiedziała tak samo cichym głosem. Dlaczego myślisz, że jest dla ciebie niemiła? - Nazywa mnie paskudą. - Sprawia ci tym przykrość? - Wcześniej tak do mnie nie mówiła. R S - A kiedy zaczęła? Amy utkwiła w Willow swoje smutne, błękitne spojrzenie. - Zaczęła, gdy Sarah Anne odeszła. - Sarah Anne? Kto to? - Nasza poprzednia niania. Ta, która była po Belindzie. http://www.eginekologwarszawa.info.pl - Ma randkę z ciocią Camryn. Co wieczór gdzieś ją zabiera. Spytałam go o to i tak mi powiedział. Grają w golfa albo idą do teatru czy na kolację. A teraz przestań zadawać tyle pytań i skończ myć zęby. Willow nie mogła przestać myśleć o rozmowie dziewczynek. Scott zaczął pracować w przychodni cztery dni temu i od tej pory zmienił całkowicie tryb życia. Wstawał wcześnie, bo zaczynał dzień od obchodu w miejscowym szpitalu. Zazwyczaj wychodził z domu, nim Willow sprowadziła dzieci na śniadanie. Po pracy wracał do Summerhill i spędzał z rodziną mniej więcej pól godziny, po czym znowu wychodził. Przez te cztery dni Willow prawie w ogóle nie miała z nim kontaktu, a gdy już się spotykali w przelocie, Scott zachowywał
chciałem mieć dzieci, całe szczęście, bo ona nie mogła zajść w ciąŜę. Alison nabrała w płuca haust powietrza. Był to na pewno draŜliwy temat dla Marka, lecz Alli nie zamierzała z niego zrezygnować. - A czy Erika nie obudziła w tobie ojcowskich uczuć? SkrzyŜowali spojrzenia. Alli poniewczasie zorientowała się, Ŝe tego pytania zadać nie powinna. Sprawdź Jednocześnie miała poczucie deja vu. Już gdzieś widziała tego mężczyznę... Nie była jednak pewna, gdzie i kiedy. - Przepraszam - powtórzył niskim, zmysłowym głosem. Uraczyła go spojrzeniem mrożącym krew w żyłach. - Czy to pańskie dzieci? - Skinęła w stronę kłócącej się wciąż trójki. - Tak. - Przeczesał dłonią kruczoczarne włosy. Jego złoty zegarek, spinki do mankietów i złota obrączka na serdecznym palcu połyskiwały w słońcu. Opuścił dłoń, a włosy same opadły, by stworzyć idealną fryzurę. Willow nie miała wątpliwości, że płacił fryzjerowi fortunę. - Z całą pewnością to moje dzieci. R S