- Muszę się ożenić, zgoda - odpowiedział lekko. - Ale nigdzie nie jest powiedziane, że ożenię się z tobą. Z pewnością nie przeczytałaś testamentu babki zbyt dokładnie. Pobladła twarz i zwężone oczy Cateriny zdradzały zmieszanie i niedowierzanie. - Jak to?! Oczywiście, że go czytałam! Sama go dyktowałam! Ja... - Powtarzam, nie przeczytałaś go dość dokładnie. Inaczej wiedziałabyś, że jest tam tylko mowa o moim ożenku w ciągu sześciu tygodni po śmierci testatorki. Nie wspomina się natomiast o tym, kogo mam poślubić. Caterina patrzyła na niego, niezdolna ukryć złości. Prawdziwa natura ujawniona w całej pełni odebrała jej urodę młodości i wyglądała w tej chwili jak zła wiedźma, co w rzeczy samej nie było wcale dalekie od prawdy. - Nie, to nieprawda! Zmieniłeś go... ty i ten... ten notariusz! Gdzie to jest? Pokaż! - Porwała rzucony wcześniej na stół dokument i kiedy czytała, jej twarz pobielała ze złości. - Zmieniłeś go! Jakoś ci się udało! Ona chciała, żebyś poślubił mnie! - krzyczała w histerycznej wściekłości. - Nie. - Lorenzo spojrzał na nią obojętnie. - Babka chciała dać mi to, o czym, jak sądziła, marzyłem. I z pewnością nie chodziło tu o ciebie. Lorenzo stał w migotliwym świetle staromodnych pochodni i ruch jego głowy został odbity i powtórzony w rzucanych przez nie cieniach. Castillo zaprojektowano raczej jako twierdzę niż dom na długo, zanim książęta Montesavro zdobyli go w epoce renesansu i przybrali surowe kamienne ściany artystycznym bogactwem swojej epoki. Zamek wciąż jeszcze otaczała mroczna aura. Podobnie jak samego Lorenza. Mroczny cień otaczał wysoką sylwetkę odziedziczoną po walecznym księciu, pierwszym z ich rodu. Miał wąskie wargi, „okrutne", jak lubiły mawiać kobiety, marzące, by poczuć je na swoich ustach, najbardziej jednak przyciągały uwagę jego oczy. Niemal zbyt jasne, jak na Włocha, raczej srebrzyste niż szare i wyjątkowo przenikliwe. Doskonale utrzymane włosy były czarne i gęste, ubranie szyte na miarę, bardzo kosztowne. Nie potrzebował spadku po zmarłej babce, by stać się bogatym człowiekiem, bo był nim od dawna. Niektórzy przebąkiwali, że w zgromadzeniu takiego majątku musiały mu pomóc oszustwa i matactwa. Ale Lorenzo nie zajmował się takimi bzdurami. Pieniądze zarobił, posługując się inteligencją, właściwie inwestując we właściwym czasie i pomnażając w ten sposób wielokrotnie sumę, pozostawioną mu przez rodziców. Inaczej postępował jego zmarły kuzyn, Gino, który pozwolił, by zachłanna żona doprowadziła go do ruiny. Teraz już zachłanna wdowa, pomyślał Lorenzo bezlitośnie. Caterina właściwie nigdy nie zachowywała się jak wdowa ani przedtem jak żona. Biedny Gino tak bardzo ją kochał. Lorenzo miał poczucie winy, bo to on poznał go z Caterina i bardzo tego żałował. Miał osiemnaście lat, kiedy po raz pierwszy spotkał dwudziestodwuletnią Caterinę. Szybko uległ jej determinacji, ale poznał się na niej niemal równie szybko i natychmiast zakończył ich krótką przygodę. Był na uniwersytecie, kiedy Caterina podstępnie uwiodła dobrego i życzliwego Gina. Kiedy zobaczył ją następnym razem, nosiła na palcu pierścionek zaręczynowy, a z twarzy Gina nie schodził wyraz zachwytu. Lorenzo próbował ostrzec kuzyna, ale Gino nie słuchał, a wręcz posądził Lorenza o zazdrość. Pokłócili się po raz pierwszy. Gino zarzucił mu, że chce Caterinę dla siebie, a ona sama sprytnie zadbała, by się nie spotkali aż do dnia ślubu. Potem Lorenzo i Gino pogodzili się. Gino nigdy nie przestał uwielbiać żony, chociaż nie była mu wierna i miała wielu kochanków. - Dokąd idziesz? - spytała Caterina, kiedy odwrócił się na pięcie i zaczął od niej oddalać. Lorenzo był już po drugiej stronie holu. - Znaleźć sobie żonę. Jakąkolwiek, byle nie ciebie. - Nie pozwolę ci poślubić innej kobiety. http://www.blacha-trapezowa.info.pl/media/ straszliwą regularnością... ciągle słyszy się ponure komunikaty o wypadkach, które są przyczyną opóźnień na linii. Poproś Matthew, żeby przyjechał. 63. Flic siedziała na polowym łóżku w pokoju Imogen. Siedziała tak, odkąd przyszła na górę. Imo znów spała. Obudziła się na chwilę, kiedy siostra weszła do pokoju, poruszyła się niespokojnie, wymamrotała coś i zasnęła znowu. Tak jest lepiej, uznała Flic. Nie zdołałaby dać sobie rady z kolejnymi wybuchami histerii siostry - przynajmniej w tej chwili... nie, nie tylko w tej chwili, może nawet nigdy. Była na to zbyt wyczerpana, zbyt przerażona.
— Nie zgodzę się! Nie! — wykrzyknęła lady Rothley uderzając pięściami w blat toaletki. — Chcę być z Vincenzem. 124 — Poproszono cię, byś została w zamku jeszcze tydzień — powiedziała chłodno Tempera. Potem musimy wracać do Londynu. Spytałaś może hrabiego, jakie on ma plany? Sprawdź werandzie. Karolina zastanowiła się przez chwilę. Pamiętała wspaniały widok, jaki wraz z Richardem podziwiali z okna pokoju. Nagle perspektywa śniadań przynoszonych przez służbę hotelową do łóżka, spacerów z Matthew, a może także bardziej intymnych chwil w jego towarzystwie wydała jej się po prostu nie do odparcia. - A dziewczynki? - Może twoja matka przeniesie się tutaj albo one do niej? - Nie znoszą tamtych łóżek. No i jest jeszcze Kahli. - Na pewno świetnie dadzą sobie tutaj radę przy pomocy Izabeli... Wiesz co, zadzwoń do Sylwii i zapytaj, czy mogłaby z nimi zostać? - Usiadł na łóżku i pogładził ją po włosach. - Przyda nam się trochę czasu dla siebie, nie sądzisz? - Czuł się w pewnym sensie jak