- Tak, absolutnie! Każdy powinien choć raz w życiu przejechać się sportowym samochodem. Dziś nadeszła twoja kolej. Pomógł jej wysiąść. Protestowała, ale już po chwili siedziała w fotelu kierowcy. W dłoni ściskała etui na kluczyk i uśmiechała się głupkowato. Chromowane zegary puszczały do niej oko. Zaokrąglona główka dźwigni zmiany biegów sprawiała wrażenie ciepłej i gładkiej. Tristan zajął miejsce pasażera. Właściwie nie patrzyła na niego. Jeszcze nie odjechała od krawężnika, a już była zakochana w tym samochodzie. - Widzisz ten srebrny guzik? - Wskazał na niewielki przycisk na etui od kluczyka, które trzymała w dłoni. - Wciśnij go. Wcisnęła i z boku etui wyskoczył klucz, zupełnie jak nóż sprężynowy. Zaskoczona omal go nie upuściła, a potem się uśmiechnęła. - Wielkie nieba, kto to wymyślił? - Prawdopodobnie spece od marketingu. Taki bajer, ale bardzo wygodny. Teraz wsuń go do staromodnej stacyjki. Tu są światła, tu wycieraczki, a tu hamulec ręczny. Przekręć. Z początku jechała wolniutko. Szarpnęła, starając się wyczuć sprzęgło, a w końcu ruszyła na dobre. Od czasów college'u nie jeździła samochodem z ręczną skrzynią biegów. Ale szybko stwierdziła, że od dawna tęskniła za dotykiem dźwigni zmiany biegów. Wspaniałe uczucie, jak poskramianie na¬ http://www.apispower.pl – Tylko się przyznać – dodała oschłe Rainie. – To optymistyczna wersja, pani O’Grady – powiedział opanowanym głosem Quincy. – A teraz musi się pani zmierzyć z pozostałymi faktami. Sandy zawahała się. Zagryzła dolną wargę. Wiedziała, do czego agent zmierza, i wolała, żeby zamilkł. W głębi serca jednak przyznawała mu rację. Danny czuł się nieszczęśliwy i jako matka powinna była wcześniej coś z tym zrobić. Kiedy dziecko popełnia przestępstwo, wszyscy pytają: a gdzie byli wtedy rodzice? Przykro mi. Byłam w pracy. – Danny często wpada w huśtawkę nastrojów, prawda? – ciągnął rzeczowo Quincy. – Najpierw dusi w sobie złość, a potem nagle wybucha. – Ma pan na myśli tę historię z szafkami? – Dużo czasu spędza samotnie. – Na naszej ulicy nie ma chłopców w jego wieku.
Przestraszyła się i odwróciła gwałtownie, jednocześnie sięgając po swojego glocka. Phil de Beers, niewysoki, elegancko ubrany mężczyzna, stał w drzwiach budynku. Patrzył na nią z zaciekawieniem. Był bardzo podobny do osoby ze zdjęcia przesłanego Internetem. - Zechce pani wejść? - spytał uprzejmie. Sprawdź zdrzemnąć, ale był za bardzo rozbudzony. Promienie słońca wpadały przez okno. Leżał na plecach. Rainie wsparła głowę na jego ramieniu i obejmowała go w pasie. Od czasu do czasu przesuwał palcem po nagiej krągłości jej ramienia i cieszył się, gdy przytulała się do niego jeszcze bardziej. Zachwycał się, patrząc, jak ona śpi. Ciemne włosy opadały w nieładzie na poduszkę. Różowe usta były rozchylone, Rainie sapała lekko. Pół kobieta, pół dziecko. I cała należała do niego. Znowu pogłaskał jej ramię. Mruknęła coś cicho przez sen. - Nigdy cię nie skrzywdzę, Rainie - powiedział cicho. Potem spojrzał na telefon, który, jak wiedział, powinien wkrótce zadzwonić. Trzeba było wrócić do polowania, do zabawy w psychopatyczne zabijanie. Pomyślał o swojej córce, młodej i dumnej, która w tym momencie w pokoju hotelowym pilnie przeglądała dane finansowe. Pomyślał o Rainie, o tym,